Λίμνη Δόξης / Doxis lake
( 37.928817 - 22.286991)
Ένας "Ρουμάνος", ένας "Γιαπωνέζος", ένας "Αμερικάνος", ο Βουλίδης, ο Τσέας, ο Βασίλης, ο Αδαμαντοδέτης και ο φακός του Horizon Levante, πρωί στις 23 του Σεπτέμβρη, το "έβαλαν" για τα οροπέδια του Φενεού.....
Περάσαμε από το σπήλαιο στου Κάψια για μια επίσκεψη αλλά... H ιστοσελίδα https://www.spilaiokapsia.gr/ μας πληροφορεί ότι θα παραμείνει κλειστό από τις 27.10.2020 μέχρι 29.10.2020. Ανάρτηση ένα χρόνο πίσω... Τι να πω; Απογοήτευση. Σπασμένα τζάμια στην είσοδο, χορταριασμένα δάπεδα, λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ειρημένοι... κρίμα. Ένα πραγματικό στολίδι, αφημένο στην τύχη του. ("Πήρα" μερικές φωτό από την ιστοσελίδα του σπηλαίου και σας τις παρουσιάζω.) Ελπίζω να μη μου ζητήσουν το λόγο οι υπεύθυνοι.
Σπήλαιο Κάψια / Capsia cave - (37.623601, 22.354403)
Επόμενη στάση για ώνια, στο Λεβίδι. Μετά, στην ταβέρνα "Δροσιά", στον κάμπο του Δάρα. (37.782127, 22.201907). Για σκόρδο τουρσί πήγαμε, σε παστό πέσαμε... της αλεπούς ο θάνατος. Είχαμε και δρόμο μπροστά μας...
Ταβέρνα "Δροσιά" Κάμπος Δάρα / tavern "Drosia" 37.782127, 22.201907
Συνεχίσαμε για Κλειτορία και μετά Πλανητέρο. Για καφέ στο "Πλανητέρο". Πεστροτροφείο, ένας μαύρος κύκνος ποίημα, τάισμα τα ψαρέλια και μια καπνιστή πέστροφα στο χαρτί, για το φεύγα.
Εστιατόριο "Πλανητέρο" / Planetero Restaurant - (37.933908, 22.161292)
Μετά χώμα, γύρω στα 30Km. Από το Πλανητέρο, μέχρι τη λίμνη Δόξης. Οι τζιπούρες στο στοιχείο τους. Διάσχιση της Ντουρτουβάνας (Σλάβικο όνομα που σημαίνει τριανταφυλλιά) ή Πεντέλεια. Από τη δυτική της πλευρά πηγάζει ο Λάδωνας. Κοντά στη Λυκουρία. Κωνοφόρα, πλατάνια στα χαμηλότερα, ιτιές και λεύκες.
Λοιπόν, Λίμνη Δόξης... Τεχνητή λίμνη από το τέλος της δεκαετίας του 1990. Επιφάνεια 0,5Km2, βάθος 35m, υψόμετρο 900m, περίμετρος 4,5Km. Η παλιά μονή του Αγίου Γεωργίου είναι βυθισμένη στη λίμνη και το υπάρχον εκκλησάκι στον τεχνητό βραχίονα είναι του Αγίου Φανουρίου...
Περιβάλλεται από δυάρες κορφές. Της Ζήρειας, του Χελμού και της Ντουρτουβάνας.
Κατασκηνώσαμε πλάι στο νερό, στα όρια της νύχτας. Πέμπτη βράδυ, καθημερινή. Θα ήταν, δε θα ήταν πέντε- έξι σκόρπιες σκηνές σ΄ όλη τη περίμετρο της λίμνης. Τίποτα δηλαδή.
Φωτιστικά, τραπέζια, καρέκλες, τσίπουρα, Μοσχοφίλερο, παστουρμαδόπιτα της Ελενίτσας, πληγούρι, κεφτέδες και κρύο. Ένα αγιάζι απαλό σαν χάδι, αλλά το ρημάδι παγωμένο. Έτσι και ξεμυτούσες στο ξέφωτο μακριά από τη βλάστηση, ο "καθρέφτης" της λίμνης σε περίμενε για το εκμαγείο σου.....
Παρασκευή 24 του Σεπτέμβρη. Το πρωί η θερμοκρασία στους 2ο C και η υγρασία στο 95%. Η λίμνη ακίνητη, μαγική. Η ανάσα της υπόλευκη, ηδονική, η αγκαλιά της διάπλατη, "ατέλειωτη", όλβια κοτυληδόνα, ωτειλή στην ψυχή των "ανέστιων" αυτού του κόσμου.
Πιάσαμε το περπάτημα, να κάνουμε τη περίμετρο. Μας πήρε, με στάσεις, μιάμιση ώρα. Βρήκαμε άλογα, καβαλαραίους, μια ομάδα φοιτητών από την Πάτρα που είχαν έρθει να "κάνουν" τη Πεντέλεια. Τέσσερεις ώρες τους πήρε ν΄ανέβουν. Κατασκήνωσαν δίπλα μας... και μπάνιο στη λίμνη μετά. Μπράβο ωρέ...
Άγιος Φανούριος - Saιnt Fanourios
Ο "Ρουμάνος", με τον Βασίλη τα μαζέψανε για επιστροφή... εμείς εδώ. Είναι περασμένο μεσημέρι πια και οι επισκέπτες όλο και πυκνώνουν.
Η παστουρμαδόπιτα καλά κρατεί. Το ίδιο και οι κεφτέδες... δε λέω, και το τσίπουρο. Τρατάραμε ένα ζευγάρι εβραίων. Τους αρέσει η Ελλάδα... έτσι μας είπαν. Τους ρωτήσαμε αν τους αρέσει ο Νετανιάχου... δεν μας είπαν.
Να και ο Πάνος με τη Μαργαρίτα. Το πνεύμα των αγγέλων ρέει... πολύπλαγκτοι ερέτες κι αυτοί. Κοινοί τόποι, όλβια λόγια, "τις είδε". Θα τα ξαναπούμε. Έτσι λέω.
Η βραδιά γλύκανε απόψε. Η κουβέντα ζόρικη, τ΄ ακούσματα "σπρώχνουν" τις λέξεις.
Λίμνη Δόξης / Doxis lake 1.1999
Σάββατο 25 του Σεπτέμβρη. Θερμοκρασία 4ο C και υγρασία 85%. Η λίμνη απολαμβάνει τη δική της μελαγχολία. Είπαμε να μη κάτσουμε για μεσημεριανό γιατί θα μας "πλακώσει το στρώμα". Τα μαζέψαμε, και μετά το φράγμα με κατεύθυνση προς Ταρσό, σε χωματόδρομο, κάναμε αριστερά στη πρώτη διασταύρωση προς Ζαρούχλα (έχει πινακίδα 37.941123, 22.317103). Κακός χωματόδρομος, περίπου 20 Km. Σκόνη, κοπάνημα να φεύγουν τα σφραγίσματα, αλλά η διαδρομή μέσα τη βλάστηση. Κρύβεται ο ήλιος απ΄ τα έλατα. Προσπεράσαμε τη Ζαρούχλα και γραμμή για Τσιβλού...
Απογοήτευση. Η λίμνη που γνώρισα ένα πρωινό του Γενάρη στα 1999 δεν υπάρχει πια. Αυτό που υπάρχει είναι μια μεγάλη πισίνα... έτσι την περιέγραψε ο Αδαμαντοδέτης.
Ορδές, βαρκάκια, κανό, μποτιλιαρίσματα, ένα σωρό δρόμοι, κάθετοι, περιφεριακοί, χωμάτινοι, ασφάλτινοι και η κλασική ταβέρνα. Μεταβολή για Βαλιμή... πάνω στον οδικό άξονα για Ακράτα. Βραστός τράγος, λουκάνικα, φέτα από αυτές που δε βρίσκεις και κουβέντα για τη μοναξιά της επαρχίας...
Δημοσίευση / Publication : 03.10.2021