Wieliczka Salt Mine 2003
Αλατωρυχείο Βιέλιτσκα
Ήταν χειμώνας του 2003. H χρονιά στην Πολωνία καταγράφηκε ως μια από τις πιο κρύες. Η θερμοκρασία που βρήκαμε κατά την άφιξη μας στη Βαρσοβία ήταν -24C. Στην Κρακοβία ήταν καλύτερα τα πράγματα, βρήκαμε -12C. Γνωρίζαμε ότι πέρα από την ομορφιά της πόλης πολύ κοντά της ήταν δύο σημαντικά αξιοθέατα-μνημεία το Auschwitz και το αλατωρυχείο της Wieliczka. Και τα δύο ανήκουν στη λίστα της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Σ΄ αυτό το σημείωμα όμως θα αναφερθούμε μόνο στη Wieliczka και ίσως μια άλλη φορά στο Auschwitz.
Η απόσταση από την πόλη της Κρακοβίας μέχρι το αλατωρυχείο είναι αρκετά μικρή (10Km). Αν όμως θέλετε να συνδυάσετε και επίσκεψη στο Auschwitz τα Km γίνονται 80. Έτσι για να μην σας συμβεί αυτό που πάθαμε εμείς - Γενάρη μήνα εδώ πάνω (50ος παράλληλος) νυχτώνει από τις τρείς το μεσημέρι - και χάσαμε όλο το φυσικό φωτισμό για μια φωτογραφία της προκοπής στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Birkenau. Το καλύτερο λοιπόν τέτοια εποχή είναι ή να επιλεγούν δύο διαφορετικές μέρες για να γίνουν οι επισκέψεις, ή ξεκινάς πρώτα από το Auschwitz - Birkenau και καταλήγεις στη Wieliczka που έτσι και αλλιώς είσαι στο "έλεος" των στοών του αλατωρυχείου.
Μας βάλανε σ΄ ένα αγγλόφωνο group (σιγά μην είχαν ελληνόφωνη ξενάγηση) και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τα πρώτα 100 μέτρα προς το "κέντρο της γης" από τα αμέτρητα σκαλιά - κάποιος είπε ότι ήταν περισσότερα από 300 - ενός κλιμακοστάσιου λίγο φαρδύτερου από αυτά που έχουν οι φάροι. Βγήκαμε σ΄ ένα από τα εννέα επίπεδα και άρχισε το "ταξίδι". Ο ξεναγός μας παλιός ορύχος, ήταν κρανοσκέπαστος και φακοφέρων. Καλά ο φακός, αλλά το κράνος που κόλλαγε δεν ξέρω. Όλοι οι υπόλοιποι ήμασταν ασκεπείς. Τέλος πάντων.
Παρεκκλήσι Άγιου Αντωνίου (1689) - Chapel of St. Anthony
Παρεκκλήσι Άγιου Αντωνίου (1689) - Chapel of St. Anthony
Αριστερά ο Άγιος Πέτρος κρατάει τα κλειδιά και δεξιά ό Άγιος Παύλος κρατά το ξίφος.
Αρχίσαμε να περπατάμε (περίπου τρία χιλιόμετρα) σε στοές λευκές και γκρίζες, σε ξυλόσκαλες μέσα σε τεράστια φρεάτια που ΄λεγες άμα γλιστρήσω έχετε γεια βρυσούλες. Πολλοί από τους επισκέπτες έγλειφαν τα πρανή για να διαπιστώσουν την ύπαρξη του χλωριούχου νάτριου. Πράγματι έτσι ήταν, ό,τι βλέπαμε ήταν από αλάτι. Και είδαμε πολλά. Η απόσταση των στοών είναι αρκετά χιλιόμετρα , οι πληροφορίες λένε ότι φτάνουν μέχρι τα 300 και το βάθος τα 327m. Εμείς φτάσαμε μέχρι τα 125. Είδαμε λίμνες, εκκλησίες, συνεδριακές αίθουσες, αναπαραστάσεις της διαδικασίας εξόρυξης, χώρους για τα άλογα που κινούσαν τις τροχαλίες για τα αναβατόρια. Όταν ξεκίνησε η εξόρυξη του "λευκού χρυσού" τον 13ο αιώνα δεν υπήρχε άλλη κινητήρια δύναμη εκτός από τα ζώα. Υπάρχει ακόμα και υπόγειο μουσείο που αναφέρεται στην ιστορία του αλατωρυχείου. Η πλήρης ξενάγηση φτάνει μέχρι τις 4ώρες. Αυτός ήταν και ο λόγος που χάσαμε το φως για φωτογράφιση στο Birkenau.
Θάλαμος : Comora Erazma Baracza 1846-1866
Σε κάποια σημεία το αλάτι έχει πάχος από 70cm - 150cm.
Θάλαμος : Komora Kazimierza Wielkiego
Θάλαμος : Komora Drozdowice
Μνημείο με δύο αλατωρύχους-ξυλουργούς (1967)
Το grand succès όμως είναι το Παρεκκλήσιο της Ευλογημένης Κίνγκα. Ένας καθεδρικός ναός διαστάσεων 54 μ. επί 17 μ. και με ύψος 12 μέτρα. Η κατασκευή αυτού του υπόγειου ναού διήρκεσε περισσότερο από 30 χρόνια (1896 - 1927), ενώ χρησιμοποιήθηκαν 20.000 τόνοι συμπαγούς αλατιού. Όλα τα αντικείμενα μέσα στο ναό, από τους πολυελαίους μέχρι τα είδη θρησκευτικής λατρείας, είναι κατασκευασμένα εξολοκλήρου από το αλάτι του ορυχείου. Από την οροφή του ναού κρέμονται πολυέλαιοι από αλάτι, η Αγία Τράπεζα και ένας Εσταυρωμένος δεσπόζουν στην αίθουσα, ενώ οι τοίχοι κοσμούνται με ανάγλυφες από αλάτι βιβλικές παραστάσεις. Εκεί θα δείτε και την κατασκευή αγάλματος του Βοιτίλα αγιοποιημένου σήμερα από την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία.
Παρεκκλήσιο της Ευλογημένης Κίνγκα -
Chapel of the Blessed Kinga
Η επιστροφή στην επιφάνεια είναι και αυτή μια εμπειρία γιατί το ασανσέρ που επιβιβάζεσαι δεν έχει καμία σχέση με τους ανελκυστήρες που γνωρίζουμε. Το φρεάτιο στο οποίο κινείται είναι πάρα πολύ στενό και ο θάλαμος δεν είναι ένας αλλά πολλοί. Ο ένας πάνω από τον άλλο σαν όρθιο κομπολόι. Οι επιβιβαζόμενοι είναι μόνο τέσσερις σε κάθε χάντρα-θάλαμο και η όλη διαδρομή από την αφετηρία μέχρι το τέρμα είναι σε απόλυτο σκοτάδι. Δεν υπάρχουν ενδιάμεσες στάσεις και ο χρόνος μοιάζει ατέλειωτος.
Δημοσίευση (publication) 1.12.2014