Στα χρόνια που ο αριθμός ήταν ακόμα ακέραιος . Αύγουστος. Η Αθήνα έβραζε. Είπαμε να πάρουμε τα βουνά. Συμφώνησε και ο Τσέας.  Δύο Γιαπωνέζοι, το Vitara τότε και το Jimny του ξάδερφου.

  Στις 10πμ. 17 του μήνα βάλαμε πρώτη. Το βαρόμετρο έλεγε 1013mbar. Στο Κάστρο κάναμε κατά τη Λειβαδιά και τον Παρνασσό.  Τραβήξαμε για το μαρτυρικό Δίστομο, μετά Ιτέα , Γαλαξίδι, Πέντε Όρια και  στις 2 το μεσημέρι ήμασταν στο Λιδορίκι. Έχουμε στο χιλιομετρητή  242Km. Φουλάραμε καύσιμα και καλιμπράραμε το αλτίμετρο στα 560m. Συκιά, Λευκαδίτι , και πάμε για Αθανάσιο Διάκο. Το τοπίο συγκλονιστικό. Δεξιά μας οι ορθοπλαγιές της Γκιώνας και αριστερά μας ο Μόρνος και Νοτιοανατολικές απολήξεις των Βαρδουσίων. Το αλτίμετρο συνέχεια ανεβαίνει. Στις 3 παρά τέταρτο ήμασταν στον Αθανάσιο Διάκο και στα 1000m πάνω από  τη θάλασσα. Με δυτική κατεύθυνση πήραμε το δασικό δρόμο για τα καταφύγια. Οδηγούμε πια αργά και σε απόσταση αφού η σκόνη δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Προσπεράσαμε τον Προφήτη Ηλία και πιάσαμε πια την αλπική ζώνη. Είμαστε τώρα στα 1500m και το τοπίο προσφέρει άλλες συγκινήσεις.  Μεγάλες κλίσεις, η δευτέρα στο "τσακ", ατέλειωτα λιβάδια και ορατές οι κορφές του ορεινού όγκου των Βαρδουσίων. Περνάμε το "Σταυρό"  στα 1740m και με αριστερή κατεύθυνση προς το πρώτο καταφύγιο του ΕΟΣ. Το προσπεράσαμε και πριν τις 4μμ ήμαστε μπροστά στο δεύτερο καταφύγιο του ΠΟΑ στα 2000m. Ο χιλιομετρητής δείχνει 291Km.

  Μαγεία. Σαν σε όνειρο. Όλες οι κορφές γύρω μας. Οι σάρες των Σκόρδων, το Πιτιμάλικο, η Σκούφια, οι Σούφλες, η Αλογοράχη, η Χωμίριανη, τα Μετερίζια. Πώς να σταθείς ακίνητος. Το βλέμμα μας χάδευε το ανάγλυφο ξανά και ξανά.... καμπύλες ελκυστικές, άλλες   ήπιες, άλλες "επιθετικές" μα πάντα γοητευτικές , σχεδόν ερωτικές,  προκλητικές ......εδώ θα κατασκηνώσουμε λοιπόν.