Μα για τις "γραμμές των συνόρων", τις αντανακλάσεις και τη μελαγχολία  των νερών και των ορεινών όγκων, τις ανάσες του παγωμένου Βορρά, τα λικνίσματα των καλαμιώνων, τα χρώματα του γκρι και του γαλάζιου. Για τις βραχογραφίες, τη σκήτη της Αγίας Ελεούσας στη Μεγάλη Πρέσπα, το νησάκι του Αγίου Αχίλλειου στη Μικρή Πρέσπα, για την εσχατιά του Βροντερού και το νοσοκομείο των ανταρτών, για τις πτυχώσεις του Βαρνούντα και για το γριβάδι στη "Συντροφιά" του Χριστιανόπουλου.  Το γιό του Λάζαρου, το Γερμανό. Τον κρατούσαμε στα γόνατα μας το καλοκαίρι του ΄92, θα ΄ταν 6άρης, μπορεί λίγο παραπάνω. Του ζητήσαμε "τι να σου στείλουμε άμα γυρίσουμε στην Αθήνα;" Μας είπε "μια σφεντόνα" Του στείλαμε δύο. Τον ξανάδαμε ξανά το 2009. Μετά από δεκαεπτά χρόνια. Παλικάρι. Τις σφεντόνες που του είχαμε στείλει τις είχε ακόμα. Έτσι μας θυμήθηκε. Γυρέψαμε το Λάζαρο, τον πατέρα του. Τη ψυχή των Πρεσπών. Ψαράς, ο πρώτος που μας είχε γνωρίσει τα μυστικά τις λίμνης, συνομήλικος μου. Η γυναίκα του κράταγε τη ταβέρνα. Καθημερινή μάχη να σταθεί οι οικογένεια των Χριστιανόπουλων όρθια. Ο Λάζαρος, η γυναίκα του, τα τρία παιδιά τους, η Ελένη, η Χριστίνα και ο Γερμανός. Έψαχνα με το βλέμμα μου να δω το Λάζαρο να σερβίρει στους πελάτες της ταβέρνας......Ο Λάζαρος όμως δεν ήταν εκεί, ούτε η γυναίκα του. Δεν θα τους ξαναβλέπαμε ποτέ πια......Είχαν πάρει το μεγάλο "ταξίδι"  πριν από λίγο καιρό.....