Βόρειο Ακρωτήρι / Northe Cape

Βόρειο Ακρωτήρι / North Cape

Τι κι αν πέρασαν χρόνια (Ιούλιος του 1996) από τότε πού πατήσαμε τον 71ο παράλληλο, πάντα το βόρειο ακρωτήρι έχει τη δική του μοναδική θέση στο νου και στην καρδιά κάθε ταξιδιώτη. Θα μου πείτε γιατί το θυμήθηκα τώρα. Δεν ξέρω γιατί. Εξάλλου τι σημασία έχει.

Όταν άρχισε λοιπόν ο σχεδιασμός του ταξιδιού η αρχική ιδέα ήταν να πάμε οδικώς. Ωστόσο οι αποστάσεις δεν άφηναν και πολλά περιθώρια αφού ξεπερνούσαν τα 11.000 Km. Με 500 Km οδήγησης την ημέρα, λίγο να σταθείς εδώ, μια μέρα παραπάνω εκεί, πάει ο μήνας. Αναπροσανατολίσαμε τις απαιτήσεις μας και ο νέος σχεδιασμός προέβλεπε αερόπλανο μέχρι το Helsinki, ξανά αερόπλανο μέχρι το Oulu και μετά ΙΧ. Heta, Hammerferst, North Cape, Ivalo, Rovaniemi, Kajaani, Jyvaskyla, Tampere, Turku Abo, Helsinki και πίσω. Οι περισσότερες διαδρομές όπως θα καταλάβατε ήταν μέσα στη Φιλανδία. Η χώρα με τις χίλιες λίμνες. Ας λένε έτσι, ξεπερνούν τις 60000.

Φύγαμε από την Αθήνα Ιούλιο με πάνω από 40ο C, με κοντομάνικα, πέδιλα και παντελόνες με άνθη. Όταν η Finnair πάτησε στη πρωτεύουσα της Φιλανδίας το θερμόμετρο έδειχνε 10οC, ο ουρανός γκρίζος και ψιλόβροχο. Που να βρεις βαλίτσες για αλλαγές. Η έγνοια μας ήταν να βρούμε τις εσωτερικές πτήσεις για το Oulu. Στο τσακ η ανταπόκριση και τα kiitos (ευχαριστώ στα Φιλανδικά) των αεροσυνοδών στο μικρό δικινητήριο ελικοφόρο μας υποδέχτηκαν με πλατειά χαμόγελα.

Oulu

Απόγευμα στο αεροδρόμιο του Oulu ψάχναμε για συνάλλαγμα. Όλα κλειστά και μια και δυο στο γραφείο πληροφοριών. Το λεωφορείο για την πόλη είχε φύγει και δεν είχαμε άλλη επιλογή από το taxi. Από χρήματα όμως μόνο $. Κανένα πρόβλημα. Το πλαστικό χρήμα της Visa μας άνοιξε την πόρτα στη πεντακάθαρη mercedes. Σε ένα δρόμο όπως η Αττική οδός να σε πηγαίνουν με 60Km/h είναι κάπως. Ο τεράστιος taxidrιver ευγενέστατος, έβγαλε τις βαλίτσες μας όπως ακριβώς γίνεται εδώ και μας άφησε στο Hotel Sokos (σήμερα - https://www.radissonblu.com/en/hotel-oulu) στην πόλη του Oulu. Μεγάλη πόλη, πάνω στο Βοθνιακό κόλπο της Βαλτικής θάλασσας. Παράδεισος για τους ποδηλάτες. Πνιγμένη στο πράσινο. Οι άλκες, σεργιανάγανε μέσα στην πόλη και τα πάρκα. Σε καλό μας.

Το πρωί αλλάξαμε χρήματα στη reception και πήραμε το πρωινό μας. Ποιό πρωινό δηλαδή. Ό,τι κρεατικό, πουλερικό, ψαρικό, τυροκομικό, γαλακτοκομικό, φρουτικό και αναψυκτικό υπάρχει ήταν στο buffet του ξενοδοχείου. Πως μπορούν και τρώνε λακέρδα πρωινιάτικα δεν το κατάλαβα. Ας είναι. Να μην είμαστε και αχάριστοι. Επόμενη κίνηση να ζητήσουμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει για το ταξίδι. Η πρώτη θετική έκπληξη ήταν ότι το 1000ράκι Micra της Nissan που περιμέναμε δεν υπήρχε και έτσι μας παρέδωσαν ένα 2λιτρο Vectra injection που θα μας συντρόφευε για δεκαπέντε μέρες. Kόκκινο, 220Km τελική, η τρίτη άγγιζε τα 130km, hi fi super, μέχρι θερμαινόμενα καθίσματα είχε. Εκεί να δείτε γλέντια. Φουλάραμε βενζίνη, 70 λίτρα πήρε το ρημάδι. Όμως έκανες πάνω από 700km σε κάθε γέμισμα.

Περάσαμε τον Αρκτικό κύκλο (Napapiiri) 66° 33΄ 38΄΄, εκεί που ο ήλιος δε δύει ποτέ το καλοκαίρι, η νύχτα δεν έρχεται και η μέρα παρατείνεται 24 ώρες το 24ωρο. Ταξιδεύαμε πάνω στον δρόμο των τεσσάρων ανέμων, παράλληλα με τα σύνορα (ποιά σύνορα δηλαδή) της Σουηδίας δίπλα στο ποταμό Tornionjoki με κάτι νερά καφεγκρίζα. Λένε πως είναι το πιο ειρηνικό σημείο του πλανήτη. Η Σουηδική Λαπωνία, δίπλα στη Φιλανδική και τη Νορβηγική. Τα σύνορα είναι ανύπαρκτα. Είναι η γη των Sami. Μόνο προς την Καρελία θα δεις κάγκελα. "Γιατί οι Λάπωνες, ούτε σκοτίστηκαν, ούτε ποτέ θα σκοτιστούν να καθορίσουν οι ίδιοι τα σύνορα και την υπόσταση του βασιλείου τους. Άλλοι πονοκεφαλάνε γι΄ αυτούς". Τέλος πάντων.

Ounasjarvi lake

Η διαδρομή μέσα σε δάση ελάτης και σημύδας. Οι οικισμοί αραιά και που. Από τη μία σε έπιανε μια ανασφάλεια που οδηγούσες για ώρα χωρίς να συναντάς ανθρώπινη παρουσία, από την άλλη όμως σε απογείωνε το συναίσθημα που γεννά η γαλήνη από την μοναδικότητα της παρουσίας σου εκεί. Καταλήξαμε σε ένα μικρό οικισμό της Hetta πάνω στη λίμνη Ounasjarvi. Ήμαστε πια πάνω από τον 68ο παράλληλο και δίπλα στα σύνορα με τη Νορβηγία. Το δωμάτιο με καταπληκτική θέα στη λίμνη. Όλοι οι γύρω λόφοι ελατοσκέπαστοι και η επιθυμία για μια βόλτα με τα πόδια στο κατακόρυφο.

https://www.laplandhotels.com/EN/hotels-in-lapland/hetta/lapland-hotel-hetta.html

Θερμοκρασία κοντά στους οκτώ, βγήκαν τα απαραίτητα ρούχα και εμπρός για τον πρώτο μας περίπατο. Τι άλλα νέα παιδιά. Κουνούπια δολοφόνοι παντού. Στα ρουθούνια, στα μάτια, στα χέρια και στα κ*λ*μέρια. Πίσω για να πάρουμε το αυτοκίνητο, να δούμε λίγο τον οικισμό. Δεν μπορούσες να ξεμυτίσεις ούτε από το αυτοκίνητο. Κόλαση. Ζητήσαμε βοήθεια. Μας είπαν Autan. Τα πουλάνε ακόμα και στα βενζινάδικα. Φρίκη. Είδαμε κόσμο να κυκλοφορεί ακόμα και με κουνουπιέρες προσώπου σαν αυτές που έχουν οι μελισσοκόμοι.

Ounasjarvi lake

Τι κάνουμε τώρα; Έπεσε η πρόταση να πάμε βόλτα με αεροταξί. Πόσο κάνει παιδιά; Ήταν δραχμές ακόμα και μας ζήτησαν περίπου 50χιλιάδες. Άσε ακριβά είναι και τη βγάλαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου. Θα δείτε παρακάτω που τα “καταθέσαμε” τελικά.

Hammerfest and Haja island

Την άλλη μέρα κινηθήκαμε ακόμα βορειότερα, προς τα σύνορα με τη Νορβηγία. Το τοπίο άλλαξε. Η τούνδρα του βορά με τη δική της γοητεία άρχισε να κυριαρχεί. Τα δάση των κωνοφόρων, μας αποχαιρετούσαν όσο πλησιάζαμε τον 69ο παράλληλο. Οι γραμμές στον ορίζοντα απέκτησαν τις καμπύλες και τις σκιάσεις που μόνο σε αυτά τα γεωγραφικά σημεία υπάρχουν. Κάτι σαν εγκαταλελειμμένα διόδια έμοιαζαν οι συνοριακές εγκαταστάσεις με τη Νορβηγία. Ψυχή ζώσα πουθενά . Μπροστά μας το Kautokeino και μετά η Alta, πάνω στη Νορβηγική θάλασσα ανάμεσα στα βόρεια φιόρδ.

Συνεχίσαμε και κάναμε αριστερά στο Skaidi. Μετά από καμιά 60αριά χιλιόμετρα μπήκαμε στο Hammerfest. Λένε ότι είναι η βορειότερη οργανωμένη πόλη στον κόσμο. Το στίγμα της είναι 70ο 39΄ 50" Β και 23ο 41΄ 24" Α πάνω στον Αρκτικό ωκεανό και κολλητά με τη θάλασσα Μπάρενς. Αρχιτεκτονική για σεμινάριο. Την έφτιαξαν από την αρχή μετά την ολική καταστροφή της στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Η αλιεία είναι η βασική ασχολία των κατοίκων και αυτό το προδίδει ο στόλος των αλιευτικών που βλέπεις στο λιμάνι.

Thon Hotel Hammerfest

https://www.thonhotels.no/hoteller/norge/hammerfest/thon-hotel-hammerfest/?utm_source=google&utm_medium=infoboks&utm_campaign=GMB

Το ξενοδοχείο ήταν πάνω στο νερό, παρέα με τους τεράστιους ληστογλάρους και τους τάρανδους που βολτάριζαν μέσα στην πόλη. Στο βάθος του κολπίσκου που βρέχει την μικρή πόλη ένας μονοκόμματος βράχος είναι το καλύτερο πλάνο, για να αγναντέψεις τον ήλιο του μεσονυκτίου από ένα λόφο στα ανατολικά και βόρεια του Hammerfest. Ο ήλιος δεν έδυσε ποτέ. Μόνο λίγο κατέβηκε στον ορίζοντα και ξανά πάλι πάνω. Άξιζε το ξενύχτι πίνοντας μπύρες σε ένα μπαλκόνι με 7-8οC. Α και κουνούπια, χιλιάδες κουνούπια. Αλλά αυτή τη φορά προετοιμασμένοι. Χαράματα πήγαμε για ύπνο, αν και την άλλη μέρα είχαμε δρόμο για το North cape.

Utsiktspunkt Salen 70.661971, 23.690557

Arctic cafe & Restaurant dept. Turistua

Haja island

Στο νησί υπάρχει μια αποικία γλάρων. Οι ντόπιοι χρησιμοποιούν το νησί για να πάρουν αυγά και μούρα, τα παραδοσιακά συστατικά της βόρειας νορβηγικής κουζίνας.

Το πρωί στη reception πήραμε τις πρώτες πληροφορίες για τον προορισμό μας. ”Να δείτε τα ωράρια του ferry”. “Γιατί σε νησί θα πάμε;” “Ναι”. Όπα, δηλαδή όπως στη Γαύδο, από την ανάποδη. Καλά για απατεωνιά μου φάνηκε (σήμερα υπάρχει υποθαλάσσια σήραγγα). Φουλάραμε βενζίνη αφού είχαμε πάνω από 400 Km δρόμο. Ακόμα ένα σοκ κόστους μετά το δείπνο μας το προηγούμενο βράδυ. Το λίτρο έκανε 360 δρχ. τότε.

Πρώτη στο κιβώτιο και άρχισε ένα άλλο ταξίδι που πρέπει να το ζήσει κανείς για να καταλάβει. Όσο ανεβαίναμε προς το βορά και την τοποθεσία Repvag που θα παίρναμε το ferry, τόσο οι εικόνες πιστοποιούσαν τη γοητεία που αποπνέουν οι εσχατιές αυτού του πλανήτη. Δεκάδες χιλιόμετρα χωρίς οικισμούς, μέσα σε χαμηλούς λόφους να αποτελούν το ανάγλυφο με ένα κιτρινοκαφέ χνούδι να τους ντύνει. Πότε δίπλα σε μια θάλασσα όλο θυμό και πότε στην ενδοχώρα και το παζλ να το συμπληρώνουν χιονούρες, στα μέσα Ιουλίου. Ευθείες να σβήνουν στον ορίζοντα και καπάκι στροφιλίκια σε δρόμους για ενάμισι αυτοκίνητο.

Το πόδι στο γκάζι όλο και πιο βαθιά και η τρίτη που λέγαμε να βγάζει όλη την ιπποδύναμη, στην κρύα άσφαλτο του Νορβηγικού βορά. Άμα στην πατρίδα σου κυκλοφορείς με NIVA και 83HP και σου κάτσει εκεί που δεν το περιμένεις ένα δίλιτρο με 125HP κάνεις και υπερβολές. Τι να σας πω ρε παιδιά όμως μου άρεσε και το πλήρωσα όπως θα δείτε παρακάτω.

Repvag port

Φτάνοντας στην αποβάθρα του ferry μας έπιασε κατάθλιψη με αυτό μου αντικρίσαμε. Έχοντας στο μυαλό μας κάτι από Ρίο - Αντίρριο και λοιπούς συγγενείς μας έπεσε βαρύ να διαχειρίζεται την είσοδο των οχημάτων κατ΄ αρχήν μια κοπέλα σε μαθητική ηλικία. Αφού πήραμε τα εισιτήρια χωρίς να κατεβούμε από το αυτοκίνητο, μας υπέδειξε τη γραμμή που έπρεπε να σταθμεύσουμε το αυτοκίνητο όση ώρα θα περιμέναμε την άφιξη του ferry. Στην 1 λοιπόν τα ΙΧ, στη 2 τα τροχόσπιτα, στην 3 οι μοτοσικλέτες, στην 4 τα φορτηγά. Αφού ήρθε λοιπόν το πλοίο και άδειασε, πάλι μια κοπελίτσα κρατώντας κάτι σαν ρακέτα έβαζε μία μία σειρά μέσα στο σκάφος. Δεν υπήρχε παρκαδόρος. Είχες όλη την άνεση να βάλεις το όχημά σου σαν να παρκάριζες κάτω από το σπίτι σου σε μια απομακρυσμένη επαρχιακή πόλη. Ούτε μπινελίκια, ούτε να σε κλείσουνε και βέβαια με τον απόπλου όλοι έξω από τα αυτοκίνητα. Το πληρώσαμε και με το παραπάνω αδέρφια όπως όλα σε αυτή τη χώρα, αλλά άξιζε.

Honningsvag

Στο Honningsvag αποβιβαστήκαμε και δεν μας χώριζαν πια παρά μόνο καμιά 30ρια χιλιόμετρα από τον προορισμό μας. Τα ίδια τοπία μόνο που αυτή τη φορά τα συμπλήρωναν τάρανδοι που ξαπλαρωμένοι στις χιονούρες απολάμβαναν τον ήλιο. Ναι τον ήλιο. Όλοι μας είπαν ότι αν σου κάτσει ήλιος εκεί απάνω πρέπει να είσαι πολύ κ&λ&φαρδος. Πολύ γρήγορα φτάσαμε σε μια περιοχή κάτι σαν οροπέδιο, συρματοπλεγμένο, με ένα σωρό πινακίδες που έλεγαν το τι και το πώς. Στην είσοδο μας είπαν ότι έχει διόδια 48ωρης διάρκειας για να μπούμε και με το αυτοκίνητο. Οι εξηγήσεις δεν έπιασαν τόπο για την ανάγκη παραμονής κάποιων ωρών στο χώρο και έτσι σκάσαμε κάνα 12κάρι χιλιάρικα για την είσοδό μας. Μάλιστα.

Λοιπόν. Είπαμε κ&λ&φαρδία με τον ήλιο να φωτίζει το σύμπαν. Μπροστά μας η θάλασσα Μπάρενς του Αρκτικού ωκεανού. Με ένα μπλε σαν τις Κυκλάδες ρε παιδιά και συγγνώμη αν μοιάζει ιεροσυλία. Πατούσαμε πάνω σε ένα τεράστιο πλατό στα 307 m που κατέληγε κατακόρυφα πάνω στη θάλασσα με κάτι γκρεμίλες που σου κόβανε την ανάσα. Στην άκρη αυτής της επιφάνειας πάνω σε μια πέτρινη βάση είναι μια μεταλλική υδρόγειος χωρίς κέλυφος, μόνο μερικοί μεσημβρινοί και μερικοί παράλληλοι και δεκάδες άνθρωποι από όλο τον πλανήτη που θέλουν να φωτογραφίσουν και να φωτογραφηθούν. Δεν υπάρχει βλάστηση, μόνο χωμάτινη επιφάνεια και δεκάδες μικρές πυραμιδούλες από πέτρες. Κάτι σαν τους ορειβατικούς κούκους που σηματοδοτούν τα μονοπάτια. Ευχές μας είπαν. Κάναμε και μεις έναν. “Να μην έχει κουνούπια”. Εισακουστήκαμε.

Children of the Earth monument

Διάφορα εικαστικά, για την ειρήνη, τον άνθρωπο, το παιδί, τη μητέρα, τη ζωή ρε παιδιά. “Τα παιδιά της γης” το λένε. Έμοιαζαν με μεγάλα μεταλλικά νομίσματα, με φατσούλες επάνω τους από όλες τις ηπείρους. “Καλά” θα πεις. “Γιατί τόση φασαρία;” Μα είσαι στις 71° 10' 21" Β, 25° 47' 40" Α. Η θέση, η εσχατιά, τα 5χιλιάδες χιλιόμετρα από τον τόπο σου. Κάτι σαν το Μύτικα στον Όλυμπο, την Παναγιά της Τήνου για τους πιστούς, ένα όνειρο ζωής για μας.

https://www.360cities.net/image/children-of-the-earth-monument-norway

Και μετά; Για μετά οι Νορβηγοί έχουν φτιάξει μια ολόκληρη πολιτεία κάτω από αυτό το πλατό. Βλέπεις εδώ πάνω γίνεται μάχη με τους αέρηδες, τις ομίχλες, τις πολικές θερμοκρασίες και γενικά τα θεριά της φύσης. Δεν έχεις πάντα κ&λ&φαρδία. Μπήκαμε λοιπόν στον “κάτω κόσμο” του North Cape. Suvenir πανάκριβα, εστιατόριο, μπαρ, εκκλησία με μουσική -λες και το ξέρανε - Garbarek και μια τεράστια τζαμαρία που έβλεπες τη θάλασσα Μπάρενς. Μπορούσες να βγεις και έξω μπροστά από την τζαμαρία. Σ΄ ένα μπαλκόνι στο χάος της γκρεμίλας.

Στο βάθος του ορίζοντα ξεχώριζες κάτι λευκό. Με ρώτησε η Αδαμαντία αν είναι πάγοι. Δεν ήταν πάγοι, αλλά ένα παχύ στρώμα ομίχλης που δεν άργησε να αγκαλιάσει όλη την περιοχή. Δεν έβλεπες στο ένα μέτρο, να την κόψεις με το μαχαίρι. Τα μαζέψαμε για την επιστροφή στο ferry. Ο χρόνος απέκτησε άλλες διαστάσεις. Το κεφάλι μας κολλημένο στο παρμπρίζ και το πόδι ίσα που χάιδευε το γκάζι. Ξανά με τον ίδιο τρόπο επιβίβαση και στο μπαρ του πλοίου μετράγαμε ότι χρήματα μας είχαν απομείνει για να πιούμε ένα αναψυκτικό. Τι ακρίβεια ρε παιδί μου;

Βγήκαμε απέναντι με καθαρό καιρό. Μόνο το τζάμι δεν κατέβασα να ακουμπώ το χέρι και να οδηγώ με το ένα. Το party της επιστροφής έμελλε να είναι γεμάτο εκπλήξεις. Μπροστά πήγαινε μια κοπέλα με ένα Golf Gti και καρφωμένο από πίσω το Vectra. Στροφές και ο χιλιομετρητής να δείχνει πάνω από εκατό. Τα stop από το VW να μην ανάβουν μέχρι που είπα θα είναι καμένα. Πριτς μια χαρά ήταν. Άναψαν όταν σταματήσαμε στην πρώτη διασταύρωση μετά από δεκάδες χιλιόμετρα για να δώσουμε προτεραιότητα. Να ΄σαι καλά κοπέλα μου.

Όταν μπήκαμε στo φιόρδ του Kvalsund συνεχίστηκε το γλέντι μέχρι να μας το διακόψει η γνωστή ρακέτα. Αυτή τη φορά όμως την κράταγε ένας πανύψηλος μπάτσος. Έγινα χώμα. “Τη χέσαμε” είπα. “Με πόσα να πήγαινα;”. “Mε 91” μου λέει. “Το όριο είναι 80”. “Και με γράφεις;” του λέω. Έβαλε τα γέλια και με ρώτησε από πού είμαστε, αν γνώριζα πόσο αυστηροί είναι οι νόμοι στη Νορβηγία και αν οι Φιλανδοί που είχαμε ενοικιάσει το αυτοκίνητο μας είχαν ενημερώσει για τον ΚΟΚ. Δήλωσα σε όλα άγνοια παρ΄ όλο που μας είχαν δώσει ειδικό εγχειρίδιο από το γραφείο ενοικίασης και βέβαια είπα ότι είμαστε από το Greece. Βγάζει το μπλοκ και τραβάει ένα κουστούμι αξίας 35 χιλιάδων δραχμών, επί τόπου. “Δεν έχω τόσα λεφτά” του λέω “σε Nok (Nορβηγικές κορόνες), μόνο δολάρια”. “Νo problem”. ” Έχεις κάρτα;” “ Έχω”. Τραβάει ένα βαλιτσάκι από το πίσω κάθισμα του VOLVO, το ανοίγει και βγάζει όλα τα χριτς χρατς. Βρίσκει τη VISA. Το έχω ακόμα το απόκομμα για ενθύμιο. Πάνε τα γλέντια, πάνε οι χαρές και τα party. “Δεν τα τρώγαμε στο αεροπλανάκι;” Από δω και πέρα κάτω από το όριο. “Δεν μας δίνανε το 1000ράκι”. To βράδυ πνίξαμε τον πόνο μας σε ένα μπουκάλι ιταλικό κρασί κάνοντας παρέα στις θαλασσινές ανταύγειες και τον μελαγχολικό ήλιο του βορά.

Ivalo

Την επομένη κάναμε ταμείο. Δύο βράδια σε ένα καταπληκτικό ξενοδοχείο με τα γνωστά πρωινά, το φαγητό με τα ποτά μας, το ferry, η βενζίνη, το Βόρειο Ακρωτήρι και κάτι suvenir 200 χιλιάδες δραχμές χωρίς το κουστούμι της τροχαίας. Που σε πήρε θειάκομ.

Η συνέχεια ήταν Νοτιανατολική προς το Ivalo. Πολύ κοντά στα σύνορα της Ρωσικής Καρελίας. Στην αρχή ταξιδεύαμε κοντά στα ψαροχώρια με τους κρεμασμένους μπακαλιάρους σαν το καπνό και στη συνέχεια μέσα στα δάση με τα κωνοφόρα και τα κουνούπια. Ξανά οι ευθείες και τα ποτάμια, οι λίμνες, χιλιάδες λίμνες και τα χιλιάδες, τι χιλιάδες, εκατομμύρια, κουνούπια. σαν αυτά στον Πηνειό Doctor. Ούτε για κατούρημα δεν έβγαινες. Χυμάγανε στο “Μανόλη”. Την άλλη φορά θα πάρουμε μια “πάπια”.

To Ivalo είναι πάνω στη λίμνη Inari πνιγμένο και αυτό στο πράσινο. Η πόλη μας έμοιασε σαν και αυτές της Αμερικάνικης Δύσης που βλέπουμε στο σινεμά με τον κεντρικό δρόμο που τη διασχίζει. Ξέρετε οι Φιλανδοί έχουν μια τρέλα με τα Αμερικάνικα αυτοκίνητα. Αυτούς τους δεινόσαυρους. Το ντεκόρ ήταν ότι πρέπει. Κι άλλες τρέλες έχουν αλλά θα τις πούμε παρακάτω. Το βράδυ η έξοδος είχε μουσική διασκέδαση σε club. Πιο σκληρό rock δεν έχουμε ακούσει. Δεν αντέξαμε και πάρα πολύ και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Το παράθυρο του δωματίου είχε στόρι και διπλές κουρτίνες. Πως τα κατάφερνε το φως και έμπαινε μέσα ήταν ένα μυστήριο. Insomnia. Τα συμπτώματα αυτής της αλλαγής στους βιορυθμούς μας έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση μετά από την πέμπτη νύχτα, δηλαδή μέρα. Άντε να το έχεις αυτό έξι μήνες και μετά όλο σκοτάδι. Φτου κακά.

Το πρωί βόλτα στη λίμνη και στο υπαίθριο λαογραφικό μουσείο της πόλης. Πως ταΐζουν οι ξένοι στο σύνταγμα τα περιστέρια, εμείς ταΐζαμε τους τάρανδους. Το απόγευμα επισκεφτήκαμε το Sevettijarvi. Έναν μικρό οικισμό. Οι κάτοικοι Skolt Sami, ορθόδοξοι μιλούν την ίδια διάλεκτο με αυτούς της Ρωσικής Καρελίας. Τα Ρωσικά σύνορα σε απόσταση αναπνοής στην περιοχή. Λιγότερο από 30Km. Θέλαμε βίζα όμως και εγκαταλείψαμε την ιδέα.

Inari http://www.siida.fi/contents/open-air-museum

Είμαστε στην έκτη μέρα το πρωί και ο προορισμός μας είναι το Rovaniemi. Από τον 69ο παράλληλο, στον Αρκτικό κύκλο και στον 66ο 30'. Η απόσταση περίπου 350 km. Τα τοπία ακόμη διατηρούν τη φυσιογνωμία του βορά με τις σημύδες, τα ποτάμια και τις λίμνες. Οι οικισμοί όσο κατεβαίναμε πύκνωναν. Τα κουνούπια ακόμα σταθερά στο ραντεβού τους μαζί μας. Οι πληροφορίες που είχαμε ήταν ότι στο νότο θα μας αφήσουν ήσυχους. Για να δούμε;

Lumberjack's Candle bridge / Rovaniemi

Rovaniemi, το χωριό του Άγιου Βασίλη. Πρώτο δεν είναι χωριό, γιατί αν ήταν δεν θα είχε καμιά 60 χιλιάδες κατοίκους. Δεύτερο Άγιος Βασίλης τέτοια εποχή μας είπαν δεν υπάρχει, μόνο το χειμώνα και ξέρει και ελληνικά. Άρα μας δουλεύουν κανονικά. Οπότε μην μασάτε. Για ασφαλέστερες πληροφορίες κατά Καππαδοκία μεριά. Αλλά και εκεί χλωμό το βλέπω να τον συναντήσετε. Τέλος πάντων.

Πανέμορφη πόλη, αρχιτεκτονικά έχει βάλει το χέρι του ο Alvar Alto, κτισμένη πάνω σε δύο ποτάμια τον Kemijoki και τον Ounasjoki. Εμπορικό, βιομηχανικό και πνευματικό κέντρο. Το βράδυ στο ξενοδοχείο μας είπαν ότι μέσα στην τιμή είναι και η sauna. Όλο το ξενοδοχείο κυκλοφορούσε με μπουρνούζια και πετσέτες στους διαδρόμους. Άμα είσαι άσχετος όμως από τέτοια κουλτούρα και συμπεριφορά που να κάνεις το βήμα. Όταν καταλάβαμε την αξία της sauna είμαστε πια στην Ελλάδα. Πως το λέει το άσμα; “τώρα είναι αργά αγάπη μου γλυκιά”.

Την άλλη μέρα βόλτα στους δρόμους και τις γειτονιές της πόλης. Πεζόδρομοι, πάρκα, ποδηλατόδρομοι, παιδικές χαρές και πολύ ωραίο εμπορικό κέντρο. Το μνημείο για τους νεκρούς της πόλης στο Β' ΠΠ έχει ξεχωριστή θέση. Επιστροφή στο ξενοδοχείο και το βραδάκι, με ήλιο πάλι, ξανά για νυχτοπερπατήματα. Εκεί που το πρωί ψωνίζαμε μέσα σε κόσμο και λαό, τώρα ούτε ανάσα. Μα κανένας σας λέω. Τι έγινε ρε παιδιά, που πήγε ο κόσμος; Α, μόλις κλείσουν τα καταστήματα ο κόσμος εξαφανίζεται, μας είπαν. Στα μπαράκια και στα μουσικά καφέ θα τον συναντήσετε. Ωραία λοιπόν και μεις εκεί. Lapin Kulta. Η χρυσή Λαπωνέζα. Η καταγωγή της είναι από Tornio, γεύση lager και 5,2ο alcohol. Εντάξει δεν είναι και Budvar αλλά για να είμαστε και in με τη χώρα καλά μας έπεσε. Όταν εμείς ήμασταν στο 2ο μπουκάλι οι άλλοι έπεφταν από τις καρέκλες. Τι ώρα ξεκινάνε; Από το απόγευμα. Θα έχουν αϋπνίες και τους βοηθάει να το αντέξουν.

Memorial IIWW /Rovaniemi

Ανθισμένη πασχαλιά τον Ιούλιο

Την επόμενη τραβήξαμε για το Kajaani. Κακή επιλογή. Αλλά είχαμε την τύχη ο σερβιτόρος του ξενοδοχείου μας να είναι Σέρβος. Βγήκε το Βαλκάνιο, να τα γέλια, τα πειράγματα και τα κεράσματα. Τη χώρα του δεν την είχαν ακόμα κάνει χαρμάνι οι δημοκράτες της δύσης. Το απόγευμα επισκεφτήκαμε την ξύλινη μητροπολιτική εκκλησία και την αντίστοιχη ορθόδοξη.

Kajaani

Urho Kaleva Kekkonen (1900-1986)

Kajaanin Kikrko (Λουθηριανή εκκλησία)

Kajaanin ortodoksinen kirkko (Ορθόδοξη εκκλησία)

Ένατη μέρα και κατεύθυνση νοτιοδυτική. Jyvaskyla. Σπουδαίο πνευματικό κέντρο. Τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης είναι σε όλους ονομαστά. O Alvar Aalto, έζησε εδώ και δεν θα μπορούσαμε να μην επισκεφτούμε το μουσείο που φέρει το όνομα του. Η αρχιτεκτονική του σφραγίδα είναι παρούσα στα οικοδομήματα της πόλης. Το αστυνομικό τμήμα είναι σχεδιασμένο από αυτόν. Ένα στολίδι είναι και ο ξύλινος σιδηροδρομικός σταθμός. Παντού ομορφιά. Και τι ανακούφιση τέρμα και τα κουνούπια.

Jyvaskyla

R.S Jyvaskyla

Jyvaskyla

Δέκατη μέρα, Tampere, ανάμεσα σε δύο λίμνες. Εδώ είναι άλλος θεός. Οι καμινάδες, περισσότερες από τους κορμούς των δένδρων, αλλά η ιστορία είναι αλλού. Προλεταριάτο και των γονέων. Η μισή βιομηχανία της χώρας είναι εδώ. Manchester του βορά το αποκάλεσαν. Ακόμα και κόκκινη πόλη. Πέσανε κορμιά σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο όπως σε όλους τους εμφυλίους στα χρόνια του 1918. Πουθενά αλλού στη χώρα δεν πήρε τέτοιες διαστάσεις η σύγκρουση αστών και προλετάριων. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι πέρα από τα κλασικά μουσεία τέχνης, ιστορίας, θεάτρου έχουμε και μουσείο Λένιν και Ρώσικης Επανάστασης. Ακόμα και το ξενοδοχείο μας ήταν ένα ανακαινισμένο παλιό βιομηχανικό κτήριο, με εμφανή τούβλα και μεταλλικές βαθυκόκκινες κατασκευές. Τι να προλάβεις όμως σ΄ ένα απόγευμα; Πάλι καλά. Το βράδυ φάγαμε για πρώτη φορά έξω, με τραπέζια αυτές τις μεγάλες καρούλες που τυλίγουν καλώδια. Ας στο καλό μελαγχόλησα.

Tambere

Alexander Church / Tambere

Tambere

Ενδέκατη μέρα και πιάσαμε θάλασσα. Στο έμπα του Βοθνιακού, κόλπου πάνω στη Βαλτική. Turku Abo. Παλιά πρωτεύουσα της χώρας, ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια. Τώρα γιατί πρώτη πρωτεύουσα; Έχουμε πρώτη επισκοπή, πρώτο Άρειο Πάγο, πρώτο πανεπιστήμιο και τη βασιλική ακαδημία του Abo. Κανάλια, μπαράκια μέσα σε παλιά πλεούμενα και δεύτερη κ&λ&φαρδία πέσαμε πάνω σ΄ ένα μουσικό φεστιβάλ. Όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη. Τη βγάλαμε κοτσάνι.

Turku Abo

Turku Abo

Turku Cathedral

Helsinki

Την επόμενη τραβήξαμε για την πρωτεύουσα. Helsinki. Η Finnair που έκανε την κράτηση του ξενοδοχείου μας είχε πει ότι θα είναι κάτι σαν έκπληξη. Στο Continental λοιπόν. Να μας ανοίγουν τις πόρτες, υποκλίσεις και τέτοια. Στο δωμάτιο τριαντάφυλλα κάθε μέρα, παντόφλες και μπουρνούζια, η καμαριέρα κάθε λίγο και λιγάκι να ορμάει για τα σεντόνια και τα μαξιλάρια. Όταν μας έπιασε και με αδαμιαία περιβολή και της βάλαμε χέρι μας υπέδειξε το πινακιδάκι "do not disturb". Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους. Άμα δεν το ΄χεις ρε παιδί μου. Ας είναι. Τώρα εδώ που τα λέμε όταν κατεβαίναμε για belfast (χαχαχα) και ο μπουφές ήταν γεμάτος από θαλασσινά δεν μας πείραζε καθόλου. Φαντάσου καραβίδες και όστρακα για πρωινό. Το καλύτερο είναι ότι όλα αυτά ήταν στη μισή τιμή από τους Νορβηγούς.

Το Vectra το παραδώσαμε με φουλ βενζίνη και άρχισε η περιήγηση στην πόλη με ΜΜΜ. Το tram 3Τ σε γυρνάει σε όλη τη πόλη. Κάνε όσες βόλτες θέλεις. Είναι γραμμή σχεδιασμένη για τους τουρίστες. Τι να σας πούμε τώρα. Για την καθαριότητα, την αρχιτεκτονική, τις γειτονιές, τους ανθρώπους; Τρεις μέρες μαγικές. Kauppatori, η κεντρική αγορά. Ψαράδικα, μπακάλικα, μανάβικα, εδώδιμα αποικιακά. Ο καθεδρικός ναός, ο ορθόδοξος Ρωσικής αρχιτεκτονικής, τα κρύσταλλα ittala και arabia και τα jazz μπαρ. Το καλύτερο ήταν που τρώγαμε σε ένα στέκι σκακιστών. Κάθε βράδυ εκεί. Μουσική καλή, κουβέντα με καράτε και βέβαια η ατμόσφαιρα. Την τρίτη μέρα μοιραστήκαμε το τραπέζι μας και με άλλους.

Όλα όμως τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Το πρωί της 16ης μέρας πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο. Εικόνες, αρώματα, ήχοι, μυρωδιές και αγγίγματα της ζωής συμπυκνωμένα μέσα σε 3.500 Km. Αυτά κανείς δεν μπορεί να μας τα πάρει. Κρατάμε το όνειρο, ακόμα και τον κωλόμπατσο που μας έγραψε, τις γραμμές των οριζόντων, την εσχατιά του North Cape, το Σέρβο με το χαμόγελο του, τις καμινάδες του Tampere και τους προλετάριους που έδωσαν τη ζωή τους για μια άλλη δικαιοσύνη, τον ήλιο του μεσονυκτίου στο Hammerfest και το “ταξίδι” στις ερημιές της Λαπωνίας.

Το αφιερώνω στη μνήμη της Αδαμαντίας μου.........