Νέδα - Neda river
Εμείς που λέτε, μπαίνοντας ο Ιούλης του 2008, με μια παρέα Λαρισινών και με οδηγό το Μήτσο Λαγογιάννη που έχει γραφείο για ανάλογες δραστηριότητες, http://www.4x4mountainclub.gr/index.html συναντηθήκαμε στο χωριό Πλατάνια του Νομού Μεσσηνίας.
Φτάσαμε απογευματάκι στην πλατεία του χωριού, που είναι όνομα και πράμα. Στο πήγαινε από Αθήνα βάλαμε και το ναό του Επικούρειου Απόλλωνα, με Ανδρίτσαινα για να πετύχουμε το timing με τους Θεσσαλούς.
Διανυκτερεύσαμε στη βεράντα της ταβέρνας του χωριού, μετά από συνεννόηση, αφού το πρόγραμμα ήταν προσυμφωνημένο. Η Νέδα όπως θα γνωρίζετε, το μοναδικό θηλυκό ποτάμι στον τόπο μας, εδώ και αρκετά χρόνια αποτελεί έναν ξεχωριστό προορισμό για τους εραστές της φύσης. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να μας ξεφύγει. Το βράδυ πέρασε με κραιπάλη στην ταβέρνα που μας φιλοξένησε και ύπνο με υπνόσακους στη βεράντα.
Το πρωί μας περίμεναν τα αγροτικά που θα μας μετέφεραν στο σημείο εισόδου (Συντεταγμένες - Coordinates 37.391078, 21.844504) του ποταμού κάτω από τη γέφυρα που συνδέει τα Πλατάνια με τη Φιγάλεια. Ασφαλτόδρομος μέχρι να ξεπεζέψουμε, αλλά ο κώλος μας έβγαλε καρούλες. Σκέφτηκα ότι θα δροσιστούμε και θα υπάρξει ανακούφιση του χαμηλού υπογάστριου. Πραγματικά δεν αργήσαμε να πλατσουρίζουμε στα δροσερά νερά και να χαλαρώνουμε μέσα σε υδάτινες βάθρες σε μικρή απόσταση από το σημείο εκκίνησης.
Τα περάσματα δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα αλλά όλοι ακουμπούσαμε στη σιγουριά του οδηγού μας. Μια κάθοδος προς τον παράδεισο. Πλατάνια, στιλπνές πέτρες και βράχια, νερά καθάρια, παιχνίδια της σκιάς με το φως, ανθρώπων βλέμματα, η ανάσα της φύσης που γενναιόδωρα μας παρείχε το δικό της μοναδικό ερωτικό ψίθυρο.
Στο γεφύρι του Τζούλουχα, περίπου στη μέση της διαδρομής, μας περίμενε ο ανεφοδιασμός. Σάντουιτς και αναψυκτικά. Αφήσαμε την κοίτη της Νέδας και πήραμε στη δεξιά όχθη το μονοπάτι για τους καταρράκτες. Μαγικό. Στο δεύτερο και μεγαλύτερο βουτήξαμε στη μικρή λίμνη που σχημάτιζε. Δεν άντεχες και πολύ, αλλά άξιζε η απόφαση.
Ο χρόνος ωστόσο πίεζε και ξαναπήραμε το μονοπάτι για πίσω. Στα μισά πριν το γεφύρι κατεβήκαμε με τη βοήθεια σχοινιών προς την κοίτη που καμιά εικοσαριά μέτρα κάτω δεξιά μας χανόταν μέσα σε μια σπηλιά. Το ξέραμε από πριν ότι το πέρασμα αυτό ήταν και το "γκραν σουξέ" της διαδρομής. Περίπου εκατό μέτρα μήκος στενό πέρασμα, τα βράχια δεξιά - αριστερά με φάρδος στα τρία μέτρα. Στη μέση της διαδρομής από την οροφή της στενής σπηλιάς υπήρχε στρογγυλό άνοιγμα που περνούσαν νερά ιριδίζοντας. Το νερό της Νέδας αρκετά ορμητικό εξαιτίας τους στενώματος, άπατο πάνω από το μισό μήκος και το κερασάκι της τούρτας, αμέτρητες νυχτερίδες γαντζωμένες στα τοιχώματα των βράχων, να τις προσπερνάς σε απόσταση αναπνοής. Το στόμιο της εξόδου δεν ξεπερνούσε το ενάμιση μέτρο.
Ρε σεις δεν πάμε κατευθείαν από την άλλη και να συνεχίσουμε; Η έξοδος της σπηλιάς μόνο μέσα από το ρου προσεγγίζεται. Άρα τι μένει; Χεράκι χεράκι όλα τα παιδάκια, στην αρχή σαν τους τυφλούς μέχρι να συνηθίσει το μάτι το σκοτάδι. Χ@σμέν@ι για το άγνωστο, καλά που ήταν το νερό βαθύ και ξεπλυθήκαμε. Στη συνέχεια κολυμπώντας κοντά ό ένας με τον άλλο, καθώς σκέπαζε τις φωνές μας η βοή του νερού βγήκαμε από την άλλη έχοντας στο σακίδιο της ψυχής μας αυτή την εμπειρία ζωής.
Η είσοδος της σπηλιάς και στο βάθος η έξοδος
H εικόνα είναι από το site travelphoto.gr
Δείχνει την οπή στην οροφή της σπηλιάς
η εικόνα είναι από το site antinoi.gr και δείχνει την έξοδο της σπηλιάς
Η συνέχεια ξανά σε υδάτινους δρόμους, πότε περπατώντας και πότε κολυμπώντας μας οδήγησε σ΄ έναν ακόμη καταρράκτη. Όταν πλησίαζε ο χρόνος στο επτάωρο, αφήσαμε την κοίτη και κάναμε αριστερά σ΄ ένα μονοπάτι που μας οδήγησε στο σημείο που μας περίμεναν τα αγροτικά για να μας πάνε στα Πλατάνια (Συντεταγμένες - coordinates 37.392144, 21.801938). Πήραμε τα αυτοκίνητα και απογευματάκι πια κατασκηνώσαμε στο Γιαννιτσοχώρι. Την άλλη μέρα Κυριακή πρωί πήραμε το δρόμο της επιστροφής για Αθήνα και οι άλλοι για Λάρισα.
Υ.Γ. Να σας πω ότι η φωτογράφιση δεν είναι δική μου. Η μοναδική αδιάβροχη μηχανή που υπήρχε ήταν του Λαγογιάννη (οδηγός) και έτσι μπορέσαμε και αιχμαλωτίσαμε μοναδικές στιγμές.
Δημοσίευση - publication 22.6.2015