Μεσολόγγι / Missolongi 2018
Τέλος του Μάη. Μεσολόγγι. Του Αησυμιού.
Βρέθηκα ανάμεσα σε ιβάρια, πελάδες, γαίτες , ντουλαμάδες, αρματωσιές και το βλέμμα του Μπότσαρη. Ο Μάρκος χανόταν στη Μαγιάτικη πανσέληνο.
Όλα αποπνέουν τη γαλήνη ενός μελαγχολικού τοπίου. Γη, θάλασσα και ουρανός γίνονται ένα. Να δούμε αν θα τα καταφέρει το Horizon Levante να ακολουθήσει τα δύσκολα περάσματα στο "δρόμο της θυσίας". Όσο μεγαλώνουν οι ίσκιοι, τόσο ο περαματάρης ανεβάζει το ναύλο. Οι ανάσες βαθαίνουν, τα μάτια εστιάζουν στις ζυγιές και ο λυγμός απ΄το ζουρνά δίνει τη μάχη με το νταούλι. Δεν ξέρω ποιό κερδίζει, σίγουρα όχι εγώ πάντως.
Σάββατο 25 του Μάη κατά τις 2 μετά τα μεσάνυκτα πήρα τη NIKON και τράβηξα για την Τουρλίδα. Λες και το ΄ξερα. Άλλο βράδυ δεν αξιώθηκα να πατήσω το κλείστρο. Το φεγγάρι ετοιμαζόταν για το δικό του απάντημα. Επέστρεψα μετά τις τέσσερις....Βγήκα στο μπαλκόνι του 4ου ορόφου. Όλη η πόλη στα πόδια μου. Μου το ΄λεγε ο περαματάρης. Στα νότια η Κλείσοβα, στα βόρεια ο Αράκυνθος, στα ανατολικά η Βαράσοβα και στα δυτικά ο κήπος των ηρώων. Έγειρα με την αγωνία συντροφιά για "το δικό μου ταξίδι". Θα τα καταφέρω;
Σάββατο μεσημέρι στου "Ρεβέκη" . Η "παρέα της πάνω αγοράς". Οι "αρματωμένοι". Πάνω στο "δρόμο της Θυσίας" . Πρώτη μου επαφή με το "θηρίο". Αναγνωριστικές πτήσεις. Δύσκολο το γλίστρημα μέσα από την χαραμάδα. Για να δούμε. Βρήκα όμως ένα ακόμα ρέλι να κρατιέμαι. Ένα λεβέντη. Από αυτούς που ανήκουν στα εικονοστάσια που συναντάς στις άκρες των δρόμων.
Μεσάνυχτα Σαββάτου στη "πλατεία των πρωθυπουργών". Η "παρέα" εκεί, η ζυγιά , οι κούτες με τη χαρτούρα, το πνεύμα των αγγέλων, να ρέει. Μόνο η NIKON έλειπε. Σεβασμός όμως. Δεν είναι γλέντι. Είναι επικοινωνία με τον Αησυμιό......λες και πάνε σε πόλεμο. Ο χορός είναι καλπασμός. Ο ήχος απ΄το ζουρνά τοξεύει τις νότες του στο κέντρο της ψυχής του μυημένου. Δεν μπορούν να ταξιδέψουν όλοι. Το νταούλι πυροβολεί. Αν δε φοράς το μανδύα της παρέας θα πέσεις λαβωμένος.
Μετά τις 8 το πρωί βρεθήκαμε στη πλατεία "μας" του Μπότσαρη να ποτίσουμε τ΄ "άλογα" με δροσερό ζύθο. Πριν ανοίξουν οι άλλοι το μάτι τους εμείς πίναμε μπύρες. Σε καλό μας.
Κυριακή λοιπόν και το έθιμο λέει ότι τα μέλη της "παρέας" ντύνονται με ντουλαμάδες και αρματωσιές. Γίνεται πομπή στον "δρόμο της Θυσίας" και αντάμα με καβαλαρέους φτάνουν στη πύλη της πόλης. Από κει τραβάνε για τη μονή του Αγίου Συμεών στις απολήξεις του Αράκυνθου. Μέσα σε μια ρεματιά κάτω από τεράστια πλατάνια στρώνονται τα τραπέζια από δεκάδες "παρέες" και συνεχίζουν το ίδιο ταξίδι. Η χαρτούρα προς τη ζυγιά "παίζει" με δολάρια. Η ανταλλαγή γίνετε επί τόπου στη δίχωρη κούτα. Όταν φεύγει η δεσμίδα στον αέρα κρύβεται ο ήλιος. Όταν έχει ξημερώσει βέβαια......
Δευτέρα και επιστροφή στη πόλη. Ξανά στη "πλατεία των πρωθυπουργών" . Είμαι πια περισσότερο γνώριμος . Οι αποστάσεις έχουν μικρύνει σημαντικά. Μου έγνεψαν να καθίσω σχεδόν δίπλα τους . Μεγάλη τιμή. Είναι με τους ντουλαμάδες και τις αρματωσιές. Μιλάμε για λεβεντιά. Δεν είναι φολκλόρ. Ο ζωοδότης αν δε βγει δεν πας πουθενά. Με σηκωμένα τα χέρια και τα δάκτυλα πότε τεντωμένα και πότε κλειστά, με όπα όπα και αχά, το βλέμμα στραμμένο εκεί που μόνο αυτοί ξέρουν υποδέχονται τη καινούρια μέρα.
Τρίτη, μεσάνυχτα πάλι, τέταρτο ξενύχτι. Οι ντουλαμάδες και τ΄ άρματα δώσανε τη θέση τους στο σήμερα. Απόψε χορεύουμε για πάρτι μας. Το ταξίδι συνεχίζεται. Είναι όλοι εκεί. Που να θυμάμαι ονόματα . Εδώ κοντεύω να ξεχάσω το δικό μου. Ουκ εστίν αριθμός. Το "πνεύμα" κυλά στο κέντρο της γης. Με σήκωσαν να χορέψω. Να σύρω εγώ το ασκέρι. Ορέ τι είναι τούτο. Αλλού πατάω κι αλλού βρίσκομαι. Πάντα όμως κάποιος σε σηκώνει και τη γλυτώνεις. Λένε είναι ο Άγιος Συμεών. Μπορεί. Τα νταούλια βαρούσαν μέχρι το απόγευμα......
Απαλλαγμένος πια απ΄ το "χρέος" βγήκα στο λιμάνι για τα πορτοκαλιά και τα μαβιά της δύσης. Μια βόλτα στο Αιτωλικό και στο Κρυονέρι για γάμπαρη με φρέσκια ντομάτα. Βάλσαμο. Πάνω στο κύμα, με την πανσέληνο, πίσω μας τη Βαράσοβα, απέναντι η Πάτρα και η αύρα του Μαΐστρου να στεγνώνει το υγρό σώμα.
Τώρα πια ακολουθώ το δικό μου μονοπάτι. "Παλιομάγαζο", "Αλφα", "Καλλιαντέρι", οι γραμμές του ορίζοντα και μαζί όλοι οι φίλοι που γνώρισα κάτω από το βλέμμα του Μπότσαρη. Καβάλα σε΄ να πατίνι της ψυχής μου διασχίζω την πόλη παρέα με μια αγέλη αδέσποτων που με κυνηγούν.
Μεσολόγγι. Υγρή πόλη. Υγρά όνειρα, υγρά συναισθήματα, υγρές ανάσες, υγρά μάτια......
Όλα γλιστρούν γλυκά, απαλά, γαλήνια , αρκεί να θέλεις να τα δεις. Μεθυσμένη πολιτεία την είπε κάποιος. Γεμάτη γαρδένιες και μπουγαρινιές.
Παρασκευή, επτά μέρες μετά , 29 του Μάη. Περασμένο απόγευμα στο δρόμο για το κλεινόν άστυ. Το βράδυ γιορτάζει το πρώτο της χρόνο η "Μικρή Πλατεία" . Πως να λείψω απ΄ το λιμάνι της ζωής μου. Είμαστε εκεί εγώ κι ο περαματάρης μου στο ταξίδι για τον Αησυμιό.
Του αφιερώνω αυτές τις λίγες γραμμές για τα περάσματα και τα μακάμια στην άλλη πλευρά του φεγγαριού.
Έχω όμως ακόμα πολλά να μάθω. Με περιμένει μια γαίτα για το φάρο στο Βασιλάδι, τα φλαμίνγκο , η άκρα του Λούρου και ο Αράκυνθος......
publication: 6.6.2018