Reykjavik - Þingvellir

 

    10η μέρα. 7 Αυγούστου 2013. Ημέρα Σάββατο μεσημέρι.

    Περασμένες μία πήραμε τον 36 με κατεύθυνση το Þingvellir National Park ("Parliament plains"). Σε κάποιο σημείο της διαδρομής σταματήσαμε να στήσουμε έναν "κούκο". Δεν ξέρω γιατί σ΄ αυτό το μέρος οι άνθρωποι στήνουν τις μικρές αυτές πέτρινες στήλες, κάνοντας ευχές. Μάλλον για να εξευμενίσουν τους θεούς της κακοκαιρίας. Θα δούμε αν πιάνει, πάντως η μέρα σήμερα είναι super.

    Μετά από 50Km περίπου στήσαμε τη σκηνή μας στο camp Thingvellir, Sercice center ( http://www.thingvellir.is/plan-your-visit/camping.aspx). Η περιοχή θεωρείται το λίκνο της Ισλανδίας. Εδώ ιδρύεται το πρώτο κοινοβούλιο το 930μ.χ. εδώ αποφασίζουν, εδώ δικάζουν και νομοθετούν μέχρι το 1799. Για 45 χρόνια σταματά η λειτουργία του και το 1844 ανακαινίζεται και η έδρα του μεταφέρεται στο Reykjavik. Δεν είναι όμως μόνο αυτό που κάνει το μέρος ιδιαίτερο. Ακριβώς εδώ περνάει το ρήγμα της ένωσης Αμερικανικής και Ευρασιατικής τεκτονικής πλάκας. Στην κυριολεξία πατάς σε δύο Ηπείρους. Με καλαίσθητους πεζόδρομους ο επισκέπτης περιοδεύει ανάμεσα στα μνημεία αυτά της φύσης. Καταρράκτες, ποτάμια, μικρές και μεγάλες λίμνες και το "αλώνι" του Althing μαζί με τον Προτεσταντικό ναό (Þingvallakirkja) βρίσκονται στην καρδιά αυτού του πανέμορφου τοπίου (UNESKO 2004). Κάποια στιγμή πρέπει όμως να φύγουμε γιατί το πρόγραμμά μας είχε ακόμα αρκετά σημεία για επίσκεψη.       Πήραμε το αυτοκίνητο από το parking του πάρκου και βγήκαμε στον 36. Φτάσαμε στον 35 με κατεύθυνση τον Gullfoss. Στ' αριστερά μας έχουμε τον παγετώνα Langjokull και την περίφημη Kjolur rout (F35) που μας την απέκλισε η κακοκαιρία των προηγούμενων ημερών. Τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Φτάσαμε στο χώρο στάθμευσης για τον Gullfoss (χρυσός καταρράκτης). Κέντρο πληροφόρησης, καταστήματα, εστιατόριο, camping, του Αβραάμ και του Ισαάκ τα καλά. Και κόσμος. Ορδές για τον καταρράκτη. Είναι εντυπωσιακός. Θεωρείται ο πιο όμορφος καταρράκτης της Ισλανδίας και ο πιο αγαπητός από τους τουρίστες (το καταλάβαμε). Είναι πάνω στον ποταμό Hvita, έχει 32m ύψος σε δύο κλίμακες και το φαράγγι που πέφτει έχει μήκος 2,5Km και βάθος 70m. Γίναμε λούτσα από το σπρέι και πήραμε το δρόμο της επιστροφής με προορισμό τώρα το περίφημο Geysir. Δυστυχώς όμως η ανθρώπινη "ευαισθησία" φρόντισε και τον ακρωτηρίασε και δεν ξεπηδάει πια. Κάθεται ακίνητος και αναπολεί τα 60m ύψος που έφτανε πριν αρχίσουν να τον πετροβολούν. Βέβαια υπάρχει ακριβώς δίπλα του ο Strokkur όπου αυτός ο πίδακας ικανοποιεί τα γούστα των αλαλαζόντων επισκεπτών. Γενικά η περιοχή μοιάζει με καζάνι που βράζει. Παντού πινακίδες για τους απρόσεκτους και σημαδεμένα μονοπάτια.

    Ξανά στον 35, από κει στον 37 και στο Laugarvatn φουλάραμε το Wrangler με καύσιμα. Plastic money, δεν έχεις και άλλη δυνατότητα εδώ που τα λέμε. Στην επιστροφή για το camp μας έπιασε μια καταιγίδα ξεγυρισμένη. Ο καιρός άλλαξε πάλι. Σιγά μη δεν άλλαζε. Άρχισε και ένα σκατόκρυο. Την ώρα της προετοιμασίας για το βραδινό, έσκασε μια παρέα τεσσάρων μηχανόβιων Γερμανών. Καθισμένοι όλοι πάνω από τη σέλα σε τελαράκια μπύρας. Πλακώθηκαν να στήσουν τις σκηνές τουρτουρίζοντας από το κρύο. Πάλι καλά είπαμε. Αφού κρυώνουν αυτοί, τι να πούμε και ημείς οι Νότιοι. Τους τρατάραμε από ένα σφηνάκι τσίπουρο και πιάσαμε την κουβέντα. Ήταν οι ίδιοι που μας προσπέρασαν την πρώτη μέρα στο νησί στα στροφιλίκια του F917, αλλά και αυτοί που στο Norrona κατανάλωναν τα μπυρώνια με ρυθμούς πολυβόλου. Πριν κοιμηθούν με τις κότες αποκαμωμένοι από την περιπέτεια που μας περιέγραψαν στον F208 (ο ένας έπεσε με τη μοτοσικλέτα στο ποτάμι) πήραμε μια πολύ σημαντική πληροφορία. Τη θέση του εγκαταλελειμμένου αεροπλάνου από πτώση στο νότια κοντά στο Vik. Αν δεν μας έδιναν τις συντεταγμένες δεν ξέρω αν θα το βρίσκαμε ( αυτά όμως μεθαύριο). Ο Διαμαντής έκανε gourmet δείπνο. Πατάτες σοτέ, σνιτσελάκια, Greek olives και τσιπουράκι. Έσκασε κι ένα φεγγάρι όμορφο. Παραμονές πανσέληνου. Πρώτη φορά είδαμε φεγγάρι στη χώρα. Αφού λέγαμε ότι δεν θα βγαίνει εδώ πέρα...............