«Έβαλα» και πάλι για την ορεινή Άρτα.

Τα καλέσματα ταξιδεύουν με τα χρώματα από τα δρυός δέντρα και τα ελάτια. Πορτοκαλιά και χρυσαφιά, η ώχρα αγκαλιά με το πράσινο, ο μπακιρένιος άμβυκας με τα μπρούτζινα μάκτρα και η μυρωδιά από το φλεγόμενο ξύλο.

  Σκέφτηκα ότι μια επίσκεψη στην Αρχαία Στράτο θα μου βγει σε καλό. Τι άλλα νέα;

  Στο πέρασμα από τη γη των Ακαρνάνων σε αυτή των Απειρωτάν δεν έβλεπα από την ομίχλη και τη νεροποντή του Δευκαλίωνα....τί είναι ετούτο ωρέ!

  Στο Κομπότι έκανα δεξιά και όσο κέρδιζε υψόμετρο το TJ τόσο η καλοσύνη έδινε κέρδος στο πέρασμα.

Μπήκα στο Γραδέικο μετά τις 12 το μεσημέρι. Σκάρτες πέντε ώρες για 400Km. Σκουλικαριά Άρτας!

Κρύο, υγρασία, ομίχλη, το τζάκι αναμμένο, τσίπουρο handmade, ομελέτα «αλανιάρα» και στις μεσημεριανές αγκάλες του Μορφέα....μέσα στο Condor της Polo. Δε θυμάμαι τι ώρα άνοιξα τα φεγγίδια μου. Θα ήταν περασμένες οκτώ μπορεί και παραπάνω. Άντε να κλείσεις μάτι για βράδυ. Τέλος πάντων, λύση έδωσε το πνεύμα των αγγέλων.

  Την επομένη, 7 του Δεκέμβρη, είχαμε επισκέψεις. Είπε ο Δευκαλίωνας να ΄ρθει κατά δω. Έκλεισε ο τόπος από τη βροχή - μετά ψηγμάτων χιόνος και ομίχλη. Πάνε τα όνειρα για ορειβατικούς περιπάτους και περάσματα στις απολήξεις τις Χελώνας. Τι μένει λοιπόν; Η ρεβιθάδα στη γάστρα με συνταγή προερχόμενη από τον Σταμάτη τον καταγόμενο από τη χώρα του Σκόπα (θα πούμε για αυτόν όταν θα σας παρουσιάσω την αρχαία Τεγέα). Λοιπόν, έχουμε και λέμε: σκούνταβλος, κρεμμύδια, δενδρολίβανο, φύλλα δάφνης, αλάτι, πιπέρι, λάδι και νεράκι. Στους 150ο C για 4 με 5 ώρες. Τα ρεβίθια από βραδύς με μια κουταλιά σόδα για να μαλακώσουν... της αλεπούς ο θάνατος. Με κρεατοσφαιρίδια αγριόχοιρου,  Αμπελοτεμάχιο 211 (Μοσχοφίλερο), Pinot Grigio Rozato και Παράγκα κυρ Γιάννη (κόκκινο). Ερέτες μου, γιατί σας τα γράφω όλα αυτά όμως; Μα για «το ταξίδι», την «Ιθάκη» που ψάχνουμε όλοι.

Από ΄κει θα ξεκινήσουν ίσως και πάλι τα όνειρά μας...

  Ξημέρωσε 8 του Δεκέμβρη.

  Παγωμένα όλα! Το βράδυ ξαστέρωσε και όλα ήταν γυαλί. Το κλειδί δεν έμπαινε στις πόρτες του αυτοκινήτου...λίγο οινόπνευμα και ξεκίνησα τον κινητήρα, για να ξεπαγώσουν τα τζάμια. Η ένδειξη στο θερμόμετρο έγραφε στα «αρχαία ελληνικά» - ice. Η θέση του χωριού κοιτάει τη δύση. Ο ηλιάτορας αργεί να «δώσει». Πιάσαμε τα χασομέρια...και έβαλα πρώτη μετά τις 9π.μ. Οι κορφές όλες μπαμπάκι!

  Σας είχα πει στο αφιέρωμα της Αιτωλίας

(https://www.geotzan.com/%CE%B1%CE%B9%CF%84%CF%89%CE%BB%CE%AF%CE%B1-2021) για το Ρωμαϊκό υδραγωγείο Σταμνάς. Είναι στο δρόμο μου. Λιακάδα, μακριά από τις παγωνιές του Βάλτου, δίπλα από τη λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού, στην έξοδο για Αστακό.

Ένα μικρό διαμάντι, αφημένο στη τύχη του όπως τόσα άλλα σ΄ αυτό το τόπο. Πλάι σ΄ έναν ελαιώνα, μεγάλο μέρος του πνιγμένο στα βάτα και στα καλάμια. Ούτε μια πινακίδα, μόνο η μελαγχολία των συναισθημάτων. Δεν μπόρεσα να βρω κάποια πληροφορία. Ούτε στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού!!!

  Μαζί με λιγοστές φωτογραφίες του Horizon Levante θα σας παραθέσω και ένα πολύ όμορφο video από το κανάλι Greek Village Life.

  Επισκεφτείτε το στο YouTube. Είναι θησαυρός.